Plannen van De Key met de Dubbeltjeswoningen Amsterdam Oost:

‘Niet meer van deze tijd’ (officieel de woninkjes, officieus ook de bewoners)

Er is geenszins sprake van een vrije keus tussen blijven en weggaan.
Huurders moeten immers al lang voor het daadwerkelijke keuzemoment stand houden tegen vijandig beleid, namelijk:
1) desinvestering,
2) het niet naleven van bestaande regelgeving,
3) de onmacht van handhavingmechanismes.
Daar komt bij dat
4) bij planvorming bewoners nauwelijks serieus worden genomen. Hierdoor is participatie op dit moment nooit meer dan een inhoudsloos goedkeuringsstempel op een onvermijdelijk resultaat.
5) we ook kampen met de heersende ideeën dat al die huurders en huurwoningen toch stiekem een beetje in de weg zitten en ‘niet meer van deze tijd’ zijn.

En de samengevoegde woningen zijn alleen beschikbaar voor de vrije sector en zijn dus onbetaalbaar voor huidige bewoners die meer ruimte nodig hebben.

1) Strategische desinvestering
Een woningcorporatie kan huurders demoraliseren door jarenlang nauwelijks tot geen onderhoud te plegen. Zo wordt het makkelijker om van zittende huurders af te komen. Zij willen uiteindelijk graag ‘weg uit de rotzooi’.
Op deze manier wordt de resulterende onvermijdelijkheid van ingrijpende renovatie doorgedrukt.

De corporatie vergeet dat er mensen in de woningen wonen. Deze bewoners worden
door de gang van zaken met een ernstige aantasting van hun woongenot en soms onveilige en
ongezonde situaties geconfronteerd. Dit is een trieste constatering van een structureel feit.

2) Misbruik van tijdelijke contracten
Wat gebeurt als de regels die bestaan om de woningvoorraad te beschermen, noch nageleefd noch gehandhaafd worden? De woningcorporatie wil van de zittende huurders af. Die zouden wel eens tegenstand kunnen bieden, invloed kunnen opeisen wanneer hen verteld wordt dat ze moeten wijken voor dure huurwoningen. Om dit te vermijden de vrijkomende huurwoningen verhuurd aan tijdelijke huurders die meer plooibaar zijn
Ook halen ze hiermee onze strijdlust meer en meer onderuit. Door gewoon door te gaan met anti-kraak laat De Key zien dat ze machtig is en haar zin kan doordrijven, dat actie zinloos is (ze luisteren zelfs niet naar een uitspraak van hun eigen klachtencommissie, die zegt dat de huisjes gewoon verhuurd moeten worden).

3) Falende handhaving
Bestaande regelgeving, omtrent tijdelijke huur en onderhoud bijvoorbeeld, dient veel beter gehandhaafd te worden. Ook de niet-handhaving werkt demoraliserend voor bewoners: zelfs de klachtencommissie, het stadsdeel of Dienst Wonen kunnen niet op tegen De Key.

4) “Participatie”
Huurders staan sowieso al 3-0 achter bij het begin van het transformatieproces:
– Ze moeten opboksen tegen vijandig beleid (geen onderhoud, meer tijdelijke huurders).
– Bij planvorming worden bewoners nauwelijks serieus genomen. Hierdoor is participatie op dit moment nooit meer dan een inhoudsloos goedkeuringsstempel op een onvermijdelijk resultaat.
De in allerijl opgerichte bewonerscommissies kunnen vaak niet meer dan redden wat er te redden valt
binnen het vernieuwingsproces van hun woonomgeving. Als er al sprake is van overleg, dan
vindt dat meestal op individueel niveau plaats. De sociale dimensie van de stedelijke vernieuwing
wordt daarmee gereduceerd tot een verhuisregeling met begeleiding. De planvorming van De Key voor het complex leek al rond te zijn voordat de commissie werd ingelicht: Het was besloten door de directie. Daar was geen speld meer tussen te krijgen. Bewoners hebben daar geen enkele invloed op. Zelfs terugkeer in de eigen woning ligt moeilijk. Van rechtvaardigheid is hier geen sprake.

De Key maakt van ons een passieve doelgroep van individuen die gecompenseerd wordt voor een gedwongen verhuizing, of als commissie niet serieus genomen wordt en slechts
achter de feiten aan rent.

Plannen van De Key met de Dubbeltjeswoningen Amsterdam Oost:

‘Niet meer van deze tijd’ (officieel de woninkjes, officieus ook de bewoners)

Er is geenszins sprake van een vrije keus tussen blijven en weggaan.
Huurders moeten immers al lang voor het daadwerkelijke keuzemoment stand houden tegen vijandig beleid, namelijk:
1) desinvestering,
2) het niet naleven van bestaande regelgeving,
3) de onmacht van handhavingmechanismes.
Daar komt bij dat
4) bij planvorming bewoners nauwelijks serieus worden genomen. Hierdoor is participatie op dit moment nooit meer dan een inhoudsloos goedkeuringsstempel op een onvermijdelijk resultaat.
5) we ook kampen met de heersende ideeën dat al die huurders en huurwoningen toch stiekem een beetje in de weg zitten en ‘niet meer van deze tijd’ zijn.

En de samengevoegde woningen zijn alleen beschikbaar voor de vrije sector en zijn dus onbetaalbaar voor huidige bewoners die meer ruimte nodig hebben.

1) Strategische desinvestering
Een woningcorporatie kan huurders demoraliseren door jarenlang nauwelijks tot geen onderhoud te plegen. Zo wordt het makkelijker om van zittende huurders af te komen. Zij willen uiteindelijk graag ‘weg uit de rotzooi’.
Op deze manier wordt de resulterende onvermijdelijkheid van ingrijpende renovatie doorgedrukt.

De corporatie vergeet dat er mensen in de woningen wonen. Deze bewoners worden
door de gang van zaken met een ernstige aantasting van hun woongenot en soms onveilige en
ongezonde situaties geconfronteerd. Dit is een trieste constatering van een structureel feit.

2) Misbruik van tijdelijke contracten
Wat gebeurt als de regels die bestaan om de woningvoorraad te beschermen, noch nageleefd noch gehandhaafd worden? De woningcorporatie wil van de zittende huurders af. Die zouden wel eens tegenstand kunnen bieden, invloed kunnen opeisen wanneer hen verteld wordt dat ze moeten wijken voor dure huurwoningen. Om dit te vermijden de vrijkomende huurwoningen verhuurd aan tijdelijke huurders die meer plooibaar zijn
Ook halen ze hiermee onze strijdlust meer en meer onderuit. Door gewoon door te gaan met anti-kraak laat De Key zien dat ze machtig is en haar zin kan doordrijven, dat actie zinloos is (ze luisteren zelfs niet naar een uitspraak van hun eigen klachtencommissie, die zegt dat de huisjes gewoon verhuurd moeten worden).

3) Falende handhaving
Bestaande regelgeving, omtrent tijdelijke huur en onderhoud bijvoorbeeld, dient veel beter gehandhaafd te worden. Ook de niet-handhaving werkt demoraliserend voor bewoners: zelfs de klachtencommissie, het stadsdeel of Dienst Wonen kunnen niet op tegen De Key.

4) “Participatie”
Huurders staan sowieso al 3-0 achter bij het begin van het transformatieproces:
– Ze moeten opboksen tegen vijandig beleid (geen onderhoud, meer tijdelijke huurders).
– Bij planvorming worden bewoners nauwelijks serieus genomen. Hierdoor is participatie op dit moment nooit meer dan een inhoudsloos goedkeuringsstempel op een onvermijdelijk resultaat.
De in allerijl opgerichte bewonerscommissies kunnen vaak niet meer dan redden wat er te redden valt
binnen het vernieuwingsproces van hun woonomgeving. Als er al sprake is van overleg, dan
vindt dat meestal op individueel niveau plaats. De sociale dimensie van de stedelijke vernieuwing
wordt daarmee gereduceerd tot een verhuisregeling met begeleiding. De planvorming van De Key voor het complex leek al rond te zijn voordat de commissie werd ingelicht: Het was besloten door de directie. Daar was geen speld meer tussen te krijgen. Bewoners hebben daar geen enkele invloed op. Zelfs terugkeer in de eigen woning ligt moeilijk. Van rechtvaardigheid is hier geen sprake.

De Key maakt van ons een passieve doelgroep van individuen die gecompenseerd wordt voor een gedwongen verhuizing, of als commissie niet serieus genomen wordt en slechts
achter de feiten aan rent.

http://wob.artikel-140.nl/?page_id=2

kunnen jullie me site niet doorlin ken bij jullie links? t is toch ook spannend uitzoekwerk??