In 1995 werden potentiële eurozone lidstaten verplicht de staatsschuld onder de 60% van het BBP te brengen.
In vele toekomstige eurolanden werden daarom financiële verplichtingen geoutsourced, van de balans gehaald.
In Nederland werden daarom toekomstige financiële verplichtingen ten aanzien van sociale huisvesting afgestoten door de overheid en werden de corporaties geprivatiseerd. Deze werden, samen met universiteiten, zorginstellingen, ziekenhuizen, schoolgemeenschappen etc… in 1 klap grote vastgoedeigenaren maar moesten tegelijk ook instaan voor het in stand houden en renoveren van al dat vastgoed.

Daar waar het discours van Engelen verder doorgaat op hoe de ontwikkelingen op de universiteit verliepen vallen ook nogal wat parallellen trekken met de ontwikkelingen in de sociale huisvesting sedert dat cruciale moment in 1995.

Wonigbouwcoöperaties werden corporaties, verenigingen werden stichtingen, leden werden klanten, medezeggenschap werd inspraak, waarbij adviezen van huurders zelden nog bindend zijn en die bindendheid omgekeerd evenredig is aan de impact op het leven van betrokkenen.

Ook corporaties zagen zich verplicht om tegen marktprijzen dure financiële experten en directeuren in te huren, ook bij corporaties ging het marktdenken het maatschappelijk doel in de schaduw zetten en werd de doelgroep gereduceerd van belanghebbende tot consument. Bovendien is die consument, en dus per definitie het maatschappelijk doel, door het aard van het beestje een belemmering voor de ingezette financialisering.

Om niet naar de systeemfout in dit financialiseringsmechanisme te moeten kijken krijgen de huurders de schuld en moeten ze ook nog eens opdraaien voor de gevolgen.

Corporaties moeten middelen genereren om hun bezit in stand te houden en, als het eventjes kan, te groeien en winst te genereren. Tot aan de crash van 2008 werd dus stevig de “grote financiële speler” uitgehangen, werden te risicovolle beleggingen en investeringen gedaan, terwijl hen vanuit de overheid ook de mogelijkheid werd gegeven om inkomen te genereren door sociale huurwoningen te verkopen.

Ondanks het feit dat in de randstad nog steeds een tekort is aan sociale woningen, men in Amsterdam nog steeds makkelijk 10 tot 15 jaar wachttijd nodig heeft om een woning te vinden wordt, in functie van de financialisering, het tekort aan woningen weggezet als perceptie die in stand gehouden wordt door de huurders. Bovendien doen ze dat met opzet en op een koppige manier.

Ze blijven zitten, ze willen niet verhuizen omdat ze geen hogere huren willen gaan betalen, ze wonen massaal scheef en houden daarom sociale huurwoningen bezet voor huurtjes van 300 euro per maand.
Toen dat scheefwonen nauwelijks een paar percenten van de huurders bleek te betreffen werd de grens van een modaal inkomen met zo’n 4000 euro bruto per jaar verlaagd, alsof de kunstgreep waardoor gezinnen plots 100 of 200 euro per maand boven modaal verdienden, hen in een oogwenk ook in staat stelden door te stromen naar een woning die 600 euro duurder is. Bij jonge mensen met een iets hoger inkomen is dat inkomen niet zelden instabiel door tijdelijke arbeidscontracten, uitzendwerk of ZZP status, die krijgen geen toestemming voor het huren van een dure woning en komen ook niet in aanmerking voor een hypotheek.

Ze blijven dus inderdaad zitten, een behoorlijk deel van de vrijkomende sociale huurwoningen gaat de verkoop in, tot 3000 woningen per jaar. Wat aangeboden wordt zit meestal in het duurdere segment en is niet bereikbaar voor mensen met AOW, bijstand of een onzeker inkomen. Of ze nu al dan niet zelf willen verhuizen, de overgrote meerderheid woont terecht in een sociale huurwoning. De meeste mensen die willen verhuizen kunnen het niet betalen, met of zonder kunstmatige grenzen die bepaald werden door mensen die per week verdienen wat de “scheefwoners” per maand krijgen. Er zijn niet voldoende woningen voor instromers, dat is niet de schuld van de zittende bewoners die niet doorstromen naar een niet bestaand dan wel onbereikbaar aanbod. Zij zijn het dus ook niet die, zoals nu al voor het derde jaar op rij gaat gebeuren, “gestraft” dienen te worden met huurverhogingen die ver boven de indexering liggen.

De boetehuurverhogingen, die bovendien de mensen met de laagste inkomens onevenredig hard treffen, tot zelfs onder de armoedegrens brengen, worden gekoppeld aan een discours dat voor schuldgevoelens zorgt over wat gedurende het financialiseringsproces van de afgelopen 20 jaar verworden is van een collectief bevochten recht op het voorzien in de basisbehoefte aan onderdak tot een zwaar ter discussie staande gunst die de groei binnen het verdienmodel in de weg staat.

(inspiratie)bronnen:
lezing Ewald Engelen https://www.youtube.com/watch?v=uxB_zqddMBM#t=818
De Q&A https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=rOV2HJ5P_4A

Artikel Rodrigo Frenandez en Reijer Hendrikse http://www.groene.nl/artikel/het-maagdenhuis-als-profit-center

Demonstratie zaterdag 14 maart om 14.00u op het Jonas Daniel Meijerplein http://huurdersopstand.nl/

Oostveen is met de gemeente Utrecht al jarenlang verwikkeld in allerlei juridische procedures, vooral om gronden in de Leidsche Rein. Het gaat niet om klein pils: er speelt een belang van 28 miljoen.

Heeft hij als raadslid nu dan eindelijk inzage in de strategie van de gemeente? Hij is nu onderdeel van diezelfde gemeente waarin hij mee in conflict is. Benieuwd welk advies Bureau Integriteit hierover afgeeft.

Maar de gemeente krijgt nu hulp uit onverwachte hoek: van Wim Oostveen zelf! Volgende week op 8 april vind bij de Rechtbank te Utrecht een zitting plaats waar een verzoek tot faillissement van Ovast Ontwikkeling BV wordt behandeld. En niet alleen die BV gaat omvallen: op 21 maart 2014 heeft de belangrijkste financier van Oostveen, de FGH Bank, hem laten weten dat indien hij zijn financiële achterstanden niet voor 1 april zou hebben betaald zij het recht voorhouden om de relatie te beëindigen en het bezit te laten veilen. Vóór 1 april moest Oostveen een bedrag van € 879.118, 61 aan de bank overmaken. Zou hij dat gedaan hebben? Vast niet.

Begin dit jaar was er een rechtszaak tegen Oostveen waarin zijn voormalig architect een bedrag claimde van ruim € 75.000. Oostveen verloor die zaak en moest dus betalen. Hij zegt echter geen geld te hebben, en betaalde dus niet. Dit architectenbureau heeft nu dus een aanvraag tot faillissement aangevraagd. Hiermee komt Oostveen echt in de problemen, zeker nu ook de FGH heeft laten weten het bezit niet te willen herfinancieren; ook de bank wil duidelijk van Oostveen af.

Wij vragen ons nog af hoe Oostveen wél € 100.000 kon steken in zijn politieke partij, maar geen geld had om schuldeisers te betalen. is zoiets niet gewoon strafbaar?

.

Het was dan ook hoog tijd, dat dit jaar voor het eerst, uit verschillende landen protestdelegaties afreisden naar dit Sodom en Gomorra van het vastgoed. Vanmiddag waren het de verschillende eind-gebruikers van het vastgoed in kwestie die de huisbaasjes de wacht aan zegden. De Televaag nam vanochtend al een voorschot met het namen en shamen van Haagse PvdA wethouder wonen Marnix Norder als deelnemer van dit festijn

Op de site van Reclaiming Spaces zijn de verschillende aanklachten terug te lezen. Hieronder de tekst die door het SPOK ter plaatse in de bepoederde gezichten werd geslingerd: Netherlands accusation Amsterdam 12-3-2014

VVD prominent in de dorpspolitiek van Amsterdam Zuid de heer Paul Slettenhaar loopt een beetje te schreeuwen over de kraakactie aan de Amstelkade/Vechtstraat eigendom van Alex Meijer BV (Wim Oostveen). Heel cliché gilt Slettenhaar vooroordelen in verschillende media: ‘Krakers zorgen altijd voor overlast’. De buren zeggen echter blij te zijn met de kraakactie.

Het is misschien van ons ook wat cliché maar is het niet zo dat bijna de hele VVD-top inmiddels wel in opspraak, verdacht of veroordeeld is betreffende misstappen,vriendjespolitiek, fraude, corruptie en andere liberale neveneffecten?

Een onvolledig lijstje mag op speculanten.nl niet ontbreken:

Frank van Dalen

Ton Hooijmaijers

Jos van Rey

Neelie Kroes 

Loek Hermans

Frits Huffnagel

Sjoert Swane

Stefan Hulman

Ed Nijpels

Ricardo Offermanns

Wilma Verver

GEERT DALES

Berthold Ziengs

Mattieu van Sint Truiden

En zo nog wel meer…….

Wie maakt wie nou gek? Wie geeft er overlast en wie is er crimineel? Zeker als het op vastgoed aankomt… Man o man, wat heeft die Slettenhaar boter op zn hoofd!

Al eerder berichtte deze site over een rare verstrengeling rond een omvangrijk vastgoedzaakje in de Amsterdamse Pijp tussen Paul Slettenhaar en inmiddels failliete (proost!) makelaar, broer en VVD kopstukje in Zuid de heer Wouter Slettenhaar.

Maar Hans Bremer en Van Bennekum zijn weer terug, nu doet deze vastgoedpartij mee aan de gemeenteraadsverkiezingen 2014 in Amsterdam onder de naam Partij Voor Vrije Amsterdammers (PVVA), lijst 18. En laat het helder zijn: het zal hen enkel en alleen om de riante vergoedingen gaan. Deze ‘politieke’ partij heeft niet eens een website, ze doen dus geen enkele moeite hun partijprogram ui te venten. Of heeft Bremer cs helemaal geen program?

Griffioen neemt oa de tijdelijke parken die her en der in Nieuw-West zijn ingericht als voorbeeld.  Lege kavels wachten al jaren op investeerders en in de tussentijd zijn de bouwkavels ingericht als parkje. ‘Het meubilair is zo ontworpen dat het in één dag ingeklapt en weggereden kan worden. De gemeente hoeft maar in de vingers te knippen, bijvoorbeeld omdat er een ontwikkelaar gevonden is, en alle interventies zijn weer verdwenen.’

Wat Griffioen nog net een beetje mist in het artikel is de link naar de nieuwe bewoners die overal in Nieuw-West wonen op anti-kraak en andersoortige tijdelijke contracten. Meerdere keren noemt Griffioen het bestaan van deze bewoners maar maakt niet inzichtelijk dat ook zij parkmeubilair zijn. Zodra de economie weer een beetje aantrekt en er een ontwikkelaar voor een oud schoolgebouw of huizenblokje wordt gevonden  zijn ook deze creatieve nieuwe bewoners weg. Ingeklapt en verdwenen. Daarvoor zijn de anti-kraak contracten speciaal ontworpen. De creatieven zijn immers een middel in een vernieuwingsproces en geen doel.

De ‘oorspronkelijke’ bewoners, nog met reguliere huurcontracten, konden gebruik maken van de door kunstenaars gratis opgerichte verhuisdienst om sneller en soepeler de wijk te verlaten. Nu maar hopen dat de creatieven zelf straks ook niet opzien tegen de verhuizing.  De vraag wie in dit kapitalistische dog-eat-dog model de volgende opportunistische groep is wie de billetjes van de creatieven zal insmeren met glijmiddel.

Hoe dan ook, al met al een spannend en interessant artikel. Lees het snel!

“En wat als ik je schilderijtjes en projectjes niet wil omdat niemand er echt iets mee op schiet. Wat als het recht op de stad nou eens niet automatisch jouw deel is omdat jij een gekke broek aan hebt en toevallig naar een kapper gaat die je haar niet kamt. Wat dan? Want zo denk ik erover!”

Sinds mensenheugenis is in een pand lopend tussen de Nieuwezijds Voorburgwal en de  Spuistraat in Amsterdam het voormalig jongensbordeel Blue Boy gevestigd. Niets bijzonders ware het niet dat dit pand in het 1012 gebied ligt. Een gebied waar de gemeente en voormalig wethouder Asscher veel energie in stak om de entree tot Amsterdam een ander aanzien te geven.

Het uitkopen van vermeende louche huiseigenaren stond dan ook hoog op de agenda. Het SPOK heeft daar in het verleden vaker over geschreven. Moet een gemeente panden aankopen van huisbazen die in een verkeerd daglicht staan? Wie denkt dat dat al een moeilijke vraag is, zal wel helemaal in verbazing vallen van de “shopping spree” van woningbouwcorporaties in het 1012 gebied.

De afgelopen jaren hebben de de Amsterdamse corporaties voor meer dan 100 miljoen vastgoed aangekocht in de postcode 1012. Zo heeft Ymere de Blue Boy op de Nieuwezijds Voorburgwal 28-30 vijf jaar geleden (!!!) voor maar liefst drie miljoen driehonderdduizend euro gekocht van De Weerd’s Beheer- en Exploitatie Maatschappij BV. Deze eigenaar bezit de meeste bordelen in het gebied Singel, Oude Nieuwstraat.

Wie denkt dat er na 5 jaar inmiddels keurige sociale huurwoningen zijn gebouwd komt bedrogen uit: het pand staat al jaren leeg. Enkele mannen met snorren en dameskapsels zijn door Ymere ingehuurd om als antikraak schaamlap te dienen en nog iets van gebruik te simuleren.

Voor huurders van Ymere is deze miskoop extra bitter. Zij mogen de megalomane plannen om meer toeristen en expats naar de binnenstad te lokken betalen. Bij Ymere worden in de zomer van 2013  157 medewerkers ontslagen en Ymere staat onder financieel toezicht, Stadgenoot’s NV Stadsgoed staat op omvallen en Asscher is minister van financiën. God allemachtig,.. wat ons betreft komt de discussie over de kerntaken jaren te laat.

Het SPOK werd in april van vorig jaar door horecaboer Edward Sasson uit de Leidsebuurt voor de Rechtbank gedaagd en wint, Sasson gaat in hoger beroep en het SPOK wint weer. Logisch? Ja, logisch! In juni 2011 publiceerde het SPOK een blog over horeca in de Leidsebuurt, en dan specifiek over enkele gelegenheden van de heer Edward Sasson en de relatie tot zijn criminele broer Edmond a.k.a. Eddy Sason.
Crimi-broer Eddy was een berucht XTC handelaar die de horecatenten van zijn broer Sasson gebruikte als uitvalsbasis van zijn handel. In onze eerste blog over de Sas(s)ons werd hier op gewezen.

In mei 2012 haalde het SPOK de eerste winst nadat horeca-uitbater Edward Sasson bij de Rechtbank Amsterdam had geëist dat de blog zou worden verwijderd. In de ingebrachte stukken ontkende hij bijvoorbeeld geen enkele (familie) relatie met Eddy Sason te hebben, tijdens de zitting moest hij al toegeven dat ze broers waren.. Alle aantijgingen tegen het SPOK over aantasting van de goede naam van Sasson konden worden weersproken, de tekst van de blog doorstond dan ook de rechterlijke toets. Alle door SPOK genoemde feiten bleven dan ook fier overeind. De Rechtzaak was voor Sas(s)on zo frustrerend dat hij beroep aantekende bij het Gerechtshof Amsterdam. Ondertussen werd de advocaat ook nog vervangen, en diende in maart 2013 weer een zitting van het Hof aan de Prinsengracht. Er was weinig nieuws onder de zon, en het Hof deed dan ook wat ze moest doen: alle grieven werden opnieuw van tafel geveegd. Het SPOK won opnieuw; nu dus ook de hoogste goedkeuring van het Hof. Sasson mag ook nog even een deel van onze advocatenrekening en proceskosten van circa € 4000 aan ons betalen. Dat scheelt weer een paar benefietfeestjes. Zou Sasson nu ook nog in cassatie gaan?

Crimesite
In de slipstream van deze zaak speelde er nog een opvallende zaak rond www.crimesite.nl. Een dag vóór de zitting in maart 2013 verscheen er opeens een verder geen nieuwswaardig artikel op Crimesite met daarin: “In het onderzoek kwamen soms verschillende horeca-gelegenheden van de broer van S. in de Amsterdamse Leidse Buurt in beeld. Die waren echter niet van S. De rechtbank, noch het Openbaar Ministerie zien een verband tussen deze horeca-gelegenheden en de drugshandel waar Eddy S. zich mee heeft ingelaten. De broer van S. is nooit veroordeeld en voorzover bekend ook nooit verdachte geweest. Volgens advocaat Boone heeft deze verwarring de horeca-ondernemer veel problemen bezorgd.”

Das opvallend. Boone is opeens gedraaid, in februari 2011 schreef Crimesite nog: “Jan Boone was indertijd de advocaat van Eddy S. Hij legde er de nadruk op dat S. een hardwerkende horeca-ondernemer was die bij het Leidseplein van zijn jazzcafé en een nabijgelegen steakhouse rond moest zien te komen. En als er criminelen kwamen dineren, wie was hij dan om die de deur te wijzen? Als Eddy S. iets had betekend dan was hij een klein radartje geweest.”
Dus in 2011 was Eddy nog de horecaboer in de Leidsebuurt (en niet Edward?), twee jaar later had hij niets te doen met diezelfde horeca. De advocaat van Edward Sasson meldde bij de laatste zitting bij het Hof al dat Crimesite die eerdere tekst had verwijderd, en jahoor, bovenstaande tekst is verdwenen. Vreemd dat Crimesite zich voor het criminele karretje van Eddy Sason heeft laten spannen.