www.speculanten.nl

Nu Erik van Toorenburg met de noorderzon is vertrokken, sommigen hebben het over een verblijf in Thailand, zijn er nogal wat schuldeisers achtergebleven. Collega pandjeshandelaren, bouwbedrijven, mede-speculanten, huurders etc. Zijn Diacra Vastgoed heeft nog wel wat panden in bezit, maar Erik is vertrokken. Een kantoor heeft hij ook niet meer. Begin 2007 had hij nog een mooi monumentje op de Nieuwezijds Voorburgwal gekocht maar dat heeft hij noodgedwongen alweer van de hand gedaan aan antiek- en vastgoedboer Bert Degenaar. Zijn oude kantoor aan de Prinsengracht 493 wilde hij toen verkopen.
Stond ten minste bij Funda voor € 3.850.000 k.k te koop. Maar deze advertentie is verwijderd: hij beschikt namelijk niet meer over het pand. Staat wel nog op zijn naam maar het pand is juridisch gekraakt; een schuldeiser heeft het pand toegeeist met een beroep op het retentierecht. Ook een ander pand van Diacra op de Witte de Withstraat is door aannemer Everything BV dichtgetimmerd met een broep op zijn retentierecht. Diacra en Everything BV waren altijd twee handen op een buik, die liefde schijnt nu over te zijn. Aannemer Everything, die ook veel panden verbouwd voor de gebroeders De Vries, is onlangs overgenomen door Briedé Beheer B.V. uit Rotterdam, die toevalligerwijs ook weer de eigenaar is van Stichting Historical Akropolis, de eigenaar van Westermarkt 3, voorheen van Watze de Vries en Erik van Toorenburg. Het blijft een klein kringetje. Zo had Everything nog onlangs ook weer haar retentierecht gevestigd op de Kloveniersburgwal 131, een pand van Ambrosini. En dan zijn we weer bij onze vriend Watze de Vries. Zijn deze juridische krakers eigenlijk ook te kraken?

Over hoe een netwerk uit betere kringen de kraag van de Amsterdamse vastgoedspeculatie weet af te schuimen.

Aan splitsing van particuliere panden gaat in Amsterdam vaak een carrousel van dubieuze verkooptransacties vooraf. In snel tempo worden panden doorverkocht, vaak met de bedoeling om grote geldsommen als legale winst te kunnen wegboeken. Uiteindelijk wordt verbouwd , gesplitst en aan eigenaar-bewoners door verkocht. De laatste stap wordt meestal gemaakt door ‘keurige’ investeerders en aannemers die ook hun deel in de winst nemen (tenminste 20% van de speculatieve opbrengst). Deze laatste stap is cruciaal voor het slagen van de opzet: pas als de gebruikte panden voor hun uiteindelijke ‘marktwaarde’ door een echte eindgebruiker worden aangekocht, is de waardestijging uit de vele voorafgaande transacties gelegitimeerd. Dominus Amstelodami van Sander Koeleman zijn welgestelde vrienden en hun dochteronderneming Filia Prima Amstelodami, lijken zich juist in dat soort ‘afdopperij’ gespecialiseerd te hebben. Al het vastgoed in hun bezit heeft, zonder uitzondering, een voorgeschiedenis van ABC constructies (met de bijhorende wonderbare waardestijgingen) – uitgevoerd door bekende en minder bekende Amsterdamse speculanten.

Dominus

De bovenwoningen aan de Albert Cuypstraat 214-216, nu nog in eigendom van investeerder Dominus Amstelodami staan voor grof geld te koop. Dat verbaast nauwelijks, aangezien de panden in 7 maanden met ruim 60 % in ‘waarde’ zijn gestegen. Heel opvallend: op 28 juni 2006 veranderde het pand in een juridische minuut maar liefst 3 keer van eigenaar. Op die dag zaten veel notoire stenenhandelaren met elkaar aan tafel, om de waarde van deze twee panden in een klap met 250.000 euro te verhogen. Om precies te zijn, ging het om volgende personen en bedrijven : via Marsare BV neemt Peter Sidney ter Borgh deel, via Meja BV Egor Wals. Rokvast is dan weer van Jan Roks. Joost Harleman en Wim Dorgelo zijn via Harvast BV en Veldmaete BV betrokken (en elders ook via Hado Ontwikkeling BV). Achter Blank en Stijn BV schuilt Annette Blankensteijn en achter Joas BV Patrick van Nek. Het begon met Harvast en Veldmaete, die 550.000 euro aan Goedgehuisvest BV, Meja, Marsare en Roksvast betaalden. Even later kocht Joas de twee bovenhuizen voor 765.000 euro om ze gelijk weer door te sluizen aan Blank & Stijn BV voor 800.000 euro. In januari 2007 bezegelt Dominus Amstelodami de deal door er uiteindelijk 870.000 euro neer te tellen voor de al met al 8 uit te ponden woningen. Dat uitponden niet altijd over rozen gaat blijkt uit een van voorwaarden: de tegenstribbelende huurders van de tweede verdiepingen dienden op moment van de overdracht verdreven te zijn.

Andere bekenden kwamen ook even buurten. In oktober 2006 had het bedrijf Manner Vastgoed van Nawar Hussein samen met Pepijn Koch nog beslag laten leggen voor 182.000 euro. Het zou trouwens best kunnen dat dit de uiteindelijke deal met Dominus Amstelodami bevorderd heeft. Een vergelijkbare tactiek hebben Hussein en Koch al eens eerder toegepast bij een pand aan de Nieuwe Achtergracht 91. Pepijn Koch is voor Sander Koeleman immers geen onbekende. Pikant detail, de heren hebben in 2005, nog wereldkundig gemaakt dat ze liever geen overheidstoezicht op hun accountancy bedrijven willen hebben.

Ook de Bellamystraat 6 had meerdere snelle jongens als eigenaren voordat Dominus Amstelodami uiteindelijk ook van dit pand koopwoningen kon maken. Terwijl de heren De Rie en Van der Knaap in juli 2006 nog 375.000 euro aan uitponder-allstar Capital Investments moest betalen, konden zij dit huis geen 3 maanden later (oktober 2006) alweer voor 420.000 euro doorverkopen aan Harvast B.V. en Veldmaete B.V. van de heren Harleman en Dorgelo. Annette Blankenstijn betaalde er op 5 januari 2007 dan 515.000 euro voor om het pand op dezelfde dag voor 575.000 door te leveren aan haar zakenvrienden van Dominus Amstelodami.

Filia

Via dochteronderneming Filia Prima Amstelodami worden vergelijkbare zaken gedaan. Zo werd Filia op 28 juni 2007 de eigenaresse van de bovenetages van de Ceintuurbaan 406-408. Ook dit pand heeft, in dezelfde periode als het recent verkregen eigendom van Dominus Amstelodami, een even roerige geschiedenis doorgemaakt in de lagere gelederen van de Amsterdamse stenenmarkt. De carrousel begon in december 2006, toen voor het hele pand, samen met de Ceintuurbaan 418 en de Sint Willibrordusstraat 26-28, door de heren Tuncer Tuzgol en Mahmut Tuzgol van Nassau Park Vastgoed B.V. en Zuidervastgoed B.V. samen met Van der Zwan Vastgoed B.V. nog 1.555.000 euro werden neergeteld.

Drie maanden later, op 1 maart, worden de Ceintuurbaan 418 samen met de Sint Willibrodusstraat 26-28 verkocht aan Jorgen Bakker (bestuurder van Capital Investments) voor 912.000 euro. Op 3 maart 2007 bleek de Ceintuurbaan 406-408 alleen al inmiddels 1.625.000 euro ‘waard’ te zijn toen Dirk van Ruller van Biloxi Vastgoed BV de panden verkocht aan Diacra Vastgoed B.V. van Erik van Toorenburg, , die recentelijk voor
zwartwerk en asbestfraude tegen de lamp is gelopen. Diacra kocht op dezelfde dag eveneens de naburige begane grond aan de Ceintuurbaan 410 aan voor 225.000 euro. Ook dit blijkt een ABC constructie, verkoper Rear BV (van Rene van Wiltenburg en Arjan Bart Bakker) had deze bedrijfsruimte op
dezelfde dag voor maar 185.000 verkregen.

Op 28 Juni 2007 kopen de eerder genoemde heren Wim Dorgelo en Joost Harleman ( deze keer via hun BV HADO Ontwikkeling ) de Ceintuurbaan 406-408 en de begane grond van 410 van Diacra voor respectivelijk 1.280.000 euro voor de bovenwoningen en 620.000 euro voor de begane grond. De bovenwoningen worden meeteen doorgeleverd aan Filia Prima.

Ingewikkeld? Voor wie de draad al kwijt is: tussen december 2006 en juni 2007 is de ‘waarde’ van het in deze constructies betrokken vastgoed dus gestegen van 1.740.000 naar 2.812.500 euro, waarvan 1.280.000 door Filia als geldschietster gelegitimeerd worden.

De Amsterdamse Pijp blijkt voor deze klub zakenvrienden uberhaupt een goudmijn te zijn. In dezelfde periode heeft namelijk een pand om de hoek, aan de Van Ostadestraat 157 ook een wonderbaarlijke waardestijging doorlopen, en ook hier is het Filia Prima die uiteindelijk met haar ‘goed geld’ de beerput verzegeld. Op 1 maart 2007 kopen Handel- en Beleggingsmaatschappij Meja B.V. en Roksvast B.V. dit pand voor 307.000 euro. Al op 18 juni 2006 blijkt de ‘waarde’ vrijwel verdubbeld tot de 600.000 euro die Filia Prima Amstelodami ervoor betaald.

Erfpachters

De deals die Peter Alexander Koeleman via Dominus en Filia met Peter Barmentloo van LFB Vastgoed en Rene Edwin Bultena van Jusoma Holding B.V. heeft gesloten verdienen bijzondere aandacht. Zij bedienen zich hierbij van een in Amsterdam welbekende constructie om eigendom over te dragen, of eigenlijk te delen, namelijk erfpacht. Bij deze deal is het niet de gemeente die de erfpacht uitgeeft, maar het ene bedrijf aan het andere. In het geval van de Tweede Anjeliersdwarsstraat 22 laten LFB en Jusoma zich op 5 juli 2007 50 jaar erfpacht afkopen door Filia Prima, die daar 670.000 euro voor betaalt. De uitgevers van deze erfpacht hebben het pand op 31 juli 2006 nog voor 330.000 euro aangekocht. Ook hier is dus de waarde in geen 12 maanden verdubbeld. Dit geldt ook voor de Wittenkade 29, die het duo LFB en Jusoma op 11 mei 2007 voor 603.000 euro aankoopt en op dezelfde dag nog in erfpacht uitgeeft aan Dominus Amstelodami, voor de zachte prijs van inmiddels 1.100.000 euro.

… en hun aannemer

Anders dan de snelle jongens uit genoemde ABC(DEFG,etc) constructies gaat Koeleman van Dominus en Filia de duur aangekochte panden wel degelijk verbouwen. Dit is immers de enige manier om het voorgeschoten geld ook weer binnen te halen. Gezien de snelle waardestijgingen moeten het dan uiteraard luxe koopwoningen worden. Daar heeft uiteraard ook de aannemer baten bij, in het geval van het genoemde vastgoed is dit Barry van Suijdam, die behalve de tot (lucht)kastelen gebombardeerde voormalige huurwoningen in volksbuurten, ook nog in opdracht van gemeente en universiteit aan het Rijksmuseum en het Maagdehuis de hand mag leggen. Dat Van Suijdam niet alleen een keurige ambachtsman met machtige opdrachtgevers is, maar kennelijk ook verstand heeft van de achterliggende transacties, blijkt uit het feit dat hij bij de deal rond de van Ostadestraat 157 in persoon Dominus Amstelodami vertegenwoordigt. Ook participeert Van Suijdam (via zijn IB Imperium Vastgoed B.V.) met Koeleman en andere oprichters van Dominus Amstelodami in vastgoed
in Amsterdam-West. Ook hier komt men (als verkoper) weer Barmentloo en diens LFB Vastgoed B.V. tegen.

dus dus ?

Op zich is deze aanpak in zijn geheel niet echt verbazingwekkend. De hoofdstedelijke vastgoedwereld heeft immers met een groot imagoprobleem te kampen. Het naar voren schuiven van schone namen uit de procvincie (en het bijhorende schone geld) is erg belangrijk om de laatste transactie met de uiteindelijke eigenaar-bewoner niet te laten mislukken. Of deze belegger-afdoppers nu provinciaal onnozel of kapitalistisch blind zijn is moeilijk vast te stellen. Als liefhebbers van de latijnse taal geldt voor hun in ieder geval ‘pecunia non olet’ (geld stinkt niet).

De politiek zou het goede voorbeeld moeten geven. Echter, zo af en toe komen we politici uit de provincie tegen die zich bezig houden met vastgoed in de hoofdstad op een manier die niet erg verantwoordelijk te noemen is. Blijkbaar is het ook als volksvertegenwoordiger moeilijk de verlokkingen van het amsterdams vastgoed te weerstaan.

Peter Hagedoorn van Makelaardij Houwing-Hagedoorn B.V. was nota bene wethouder volkshuisvesting in het groningse Reiderland, tot daar de lokale SP verhalen ter ore kwamen van grove huurderspesterijen door Hagedoorn in Amsterdam. Onder alle druk is Hagedoorn vervolgens afgetreden. In Amsterdam gaat het verhaal trouwens gewoon verder.
Daar is aan de Wijde Heisteeg 7 een pand van Hagedoorn gekraakt waar de huurders gillend zijn weggerend omdat Hagedoorn niets deed aan lekkages of onderhoud.

Tim Emmelot (hoi) voor de verkiezingen in 2006 nummer 6 op de lijst voor de VVD in Laren was een tijdje sidekick van een aantal opmerkelijke vastgoedtypes. Tot 1997 voerde hij samen met Michael van der Kuit het bewind over Vesta Vastgoed. Van der Kuit, die “de onzichtbare vastgoedtycoon” wordt genoemd, nam nog Ganico Amsterdam II B.V. van (de erven) Endstra over en noemde het vervolgens Nedstede Monumenten II B.V. Na Van der Kuit is Emmelot gaan samenwerken met Erik van Toorenburg. Van Toorenburg is tegen de lamp gelopen met het asbestfraude-schandaal in Amsterdam waarbij ambtenaren van Bouwtoezicht zouden zijn omgekocht en asbest illegaal en onveilig zou zijn verwijderd. Emmelot en Toorenburg deden samen langere tijd vastgoedprojecten. (Onder de Hamer Vastgoed B.V. / Tooremm Holding B.V.) Het is goed voor te stellen dat Emmelot met het huidige rumoer rond de vastgoedmaffia het rustige Laren prefereert.

In de gemeente Loenen is het Gjalt Jellesma (hallo) raadslid voor de lijstcombinatie Streekbelangen Nigtevecht Plus/D66 die in beeld kwam doordat een paar weken geleden op de Leliegracht 51 een leegstaand pand werd gekraakt dat in zijn bezit is. Het pand was in 2005 echter al eerder korte tijd gekraakt, maar is toen verlaten onder druk van een aangifte bij de politie door Jellesma. Het pand is leeg blijven staan.
Het is te hopen dat Jellesma die voor SBN+/D’66 lijsttrekker was, zich deze tweede keer laat inspireren door zijn eigen Verkiezingsprogramma 2006-2010 waarin we kunnen lezen onder speerpunt nummer 2: “Woningbouw: bouwen voor eigen inwoners. Bij nieuwe woningbouw moet het bouwen voor eigen inwoners uitgangspunt zijn. Dit betekent dat er voornamelijk in betaalbare huur- en koopsegment gebouwd zal mogen worden. Als dit niet mogelijk is, wordt er wat ons betreft niet gebouwd.”
Jellesma, die zich verder behoorlijk sociaal inzet als voorzitter van de Belangenvereniging Ouders in de kinderopvang (BoinK), zou dit keer beter moeten letten op de wat grotere kleintjes. Dus liever geen dure renovaties en hup, geef die krakers een betaalbaar huurcontract! We wachten af…

Hier bij het SPOK pleiten we al een lange tijd om de wet Bibob niet alleen in te zetten bij prostitutie, horeca en speelhallen maar juist ook bij die branche die zo gevoelig is voor criminele inmenging: de vastgoedmarkt.
Vandaag meldt het Financieel Dagblad dat het kabinet (pdf) nu eindelijk ook de vastgoedbranche wil opnemen in de Bibob wetgeving. Nu hebben wij daar in het verleden ook al de nodige beroepen op gedaan: rond het witwaspand van Evert Hingst in de Van Ostadestraat, de panden van David Beesemer in de Lange Leidsedwarsstraat, het pand van fraudeur en oplichter van Joe McCarthy in de Pretoriusstraat, een pand op het Steve Bikoplein ivm Nawar Hussein en bij een pand van Libra International. In de Van Ostade lukte het niet: het stadsdeel zei geen beleid te hebben dus werden alle aangevraagde vergunningen gewoon afgegeven. Dat pand staat er nu overigens al een paar jaar ongebruikt bij. Beesemer kon zijn bouwplannen wel vergeten, uiteindelijk trok hij zijn bouwaanvragen in en verkocht het kraakpand aan de Lange Leidsedwars 35. Die nieuwe eigenaren zijn overigens ook niet zo fris. In Amsterdam Oost spelen nu nog enkele Bibob zaken, zoals gezegd in de Pretoriusstraat en het Steve Bikoplein.

De toepassing van de wet BIBOB op respectievelijk bouwvergunningen en horecavergunningen kent een groot verschil. In tegenstelling tot een bouwvergunning is een horecavergunning door de tijd blijvend verbonden met de aanvrager, in casu: de uitbater. Een verlening van een bouwvergunning is juist een eenmalige momentopname. Het beleid dient dus te voorkomen dat criminelen stromannen vergunningen laten aanvragen om zo de BIBOB-toets te ontlopen. Het overnemen van bouwvergunningen nadat deze verleend zijn is een lacune in de BIBOB-procedure. In principe kan een vergunning later worden ingetrokken, maar er is echter nog geen beleid waaruit blijkt dat dit structureel zou gebeuren.

Een merkwaardige situatie doet zich voor bij een bouwvergunning voor Steve Bikoplein 19. Deze vergunning werd reeds in 2002 afgegeven aan de heer Testa, toenmalig eigenaar van het pand. Dit levert nu een sluipweg op, waarbij de nieuwe eigenaren geen BIBOB-toets hoeven af te leggen zoals dat inmiddels gebruikelijk is. Dit is extra opvallend nu blijkt dat het Steve Bikoplein 19 betrokken is in een ABC-constructie (uitleg: zie rapport justitie vanaf pagina 71(85)) met actoren T.M.F. Testa, Nawar Hussein (Manner Vastgoed B.V.) en Ronny Meijler (Sterk Trading B.V.). Testa sluit met Hussein op 23-03-2007 een koopcontract voor 493.400 euro, waarna Hussein met Meijler op 16-04-2007 een koopcontract sluit voor 650.000 euro.

Binnen twee weken verdient Hussein dus 156.600 euro terwijl er in het pand nog voor geen cent gerenoveerd is. Nawar Hussein (ook wel bekend als Noah Laith) is een berucht persoon. Zo is hij beschreven in een rapport (pagina 9) van het Meldpunt Ongewenst
Verhuurgedrag als iemand die huurders wegpest. Op studentenfora raden woningzoekenden elkaar af om in zee te gaan met Hussein. Hij kwam onlangs ook in het asbestfraude-schandaal naar voren bij dubieuze zaakjes in de Da Costastraat in Oud-West. Een raadslid stelde hier toen vragen over.

Het is gebleken dat Nawar Hussein zich veelvuldig bezig houdt met ABC-constructies, waarbij hij aan de bemiddeling onwaarschijnlijke hoeveelheden geld overhoudt. Een mogelijke verklaring voor de
achterliggende financiele verhoudingen is wellicht te vinden in het feit dat de actoren die van Hussein kopen regelmatig terugkomen en ook onderling op hun beurt relaties onderhouden.

Andere zakelijke voorbeelden:

*Ruyschstraat 32 : Nawar Hussein (Utopit B.V.) en Michel Weiss (Wemi B.V.) betrokken in ABC-constructie.
Stichting de Schimmel verkoopt aan Radon Exploitatie B.V. voor 302.500 euro op 17-01-2005 (notaris)
Radon Exploitatie B.V. verkoopt aan Utopit b.v. voor 375.000 op 04-03-2005
Utopit B.V. verkoopt aan Wemi B.V. voor 425.000 op 22-06-2005
(per 11-09-2006 voor nog onbekend bedrag doorverkocht aan Equisition B.V. / RVG Woningen B.V. / RVG Woningontwikkeling B.V. i.o.)

*Nieuwe Achtergracht 91 : Nawar Hussein en Michel Weiss (Wemi B.V.) betrokken in
ABC-constructie.
P.A.Douwes en L.M.Werleman verkopen aan Manner Vastgoed en Pepijn Koch op 05-04-2006 en 22-05-2006 voor 500.000
Manner Vastgoed B.V. en Pepijn Koch verkopen aan Wemi B.V. voor 682.500 op 29-05-2006

*Fagelstraat 8 : Michiel Millenaar (Onob B.V., Wemi B.V.) en Ronny Meijler zijn per 20-06-2005 medeeigenaar.

Dit doet het vermoeden rijzen dat het een financieel netwerk betreft waarbinnen de formeel gescheiden financieele handelingen tussen individuen eigenlijk een financieele eenheid betreffen. Op die manier zouden de ABC-constructies mogelijk voor illegale doelen gebruikt worden. Ervaring met andere zaken heeft uitgewezen, dat ABC-constructies zich uitstekend lenen voor hypotheekfraude, witwassen, en
belastingontduiking.

Op dit moment wil Ronny Meijler (Sterk Trading B.V.) een bouwvergunning overnemen voor verbouwing van het pand aan het Steve Bikoplein nr 19. Los er van, dat het stadsdeel een BIBOB-procedure kan overwegen om de rol van Hussein bloot te leggen, is er het feit dat er na 26 weken uberhaupt al de mogelijkheid bestaat om een vergunning die niet gebruikt wordt weer in te trekken, zodat bij een nieuwe aanvraag de standaard BIBOB-toets wel kan worden uitgevoerd. Er zou immers een lacune in de wet BIBOB
ontstaan als bouwvergunningen, zeker die van voor de BIBOB-tijd, eenvoudigweg worden doorgeschoven.

Als kan worden bevestigd dat Meijler en Hussein feitelijk deel uitmaken van hetzelfde financiele netwerk, zou de informatie die reeds bekend is van Nawar Hussein aanleiding geven om niet alleen Hussein maar ook Meijler medewerking van het stadsdeel met betrekking tot vergunningverlening te ontzeggen. Het kan niet zo zijn dat malafide eigenaren, door gebruikmaking van ABC-constructies, zorgen dat reeds bekende personen in de schaduw blijven en zij in feite onbedoeld door het stadsdeel
worden gefaciliteerd om hun praktijken in de ‘bovenwereld’ voort te kunnen zetten.

In 2002 is het nieuwe splitsingsbeleid in werking getreden: vanaf toen konden 19.000 particuliere huurwoningen worden gesplitst, in vier door de gemeente vastgestelde tranches, opgedeeld per stadsdeel.
Tot december 2005 was het quotum van 14.277 woningen vrijgegeven, die waren dus al gesplitst of waren nog in voorbereiding. Vanwege de plannen van toenmalig minister Dekker van Volkshuisvesting, die de huren voor een groot deel wilde liberaliseren, werd de vierde tranche van 4723 opgeschort. Omdat Dekkers plannen een ongekend grote impact zouden hebben op de voorrtaad betaalbare huurwoningen mocht deze voorraad niet nog verder worden aangetast door het splitsingsbeleid. Ondertussen zit de PvdA op huisvesting in Den Haag en zijn de plannen van Dekker voorgoed naar de prullenbak.

Voor de gemeente Amsterdam betekende dit dat zij deze laatste trance nu wil vrijgeven vanaf 1 september aanstaande.
De 4723 overgebleven splitsingen worden alsnog opgedeeld:
– Westerpark 647 – Zeeburg 569 – Bos en Lommer 876 – De Baarsjes 1.340 en Oost-Watergraafsmeer krijgt nog 909 splitsingsrechten. Dit betekent tegelijkertijd dat het splitsen van vergunningplichtige woningen in het Centrum, Oud-West, Oud Zuid en ZuiderAmstel niet meer mogelijk is. In die stadsdelen zal een woning eerst in de vrije sector moeten worden gemaakt, bijvoorbeeld dmv samenvoeging, om alsnog te kunnen splitsen en verkopen.
Wel komt er voor die wijken een ‘knelpuntencontingent’ van 382 te splitsen goedkope particuliere huurwoningen. Die 382 splitsingen mogen alleen worden gebruikt om bepaalde renovatieprojecten doorgang te kunnen laten vinden, het stadsdeel moet dat dan bij de Dienst Wonen aanvragen.

Vanwege veel verhalen van huurders over pesterijen in intimidaties van hun huisbaas die hun panden willen splitsen en daardoor de huurders het liefst zien vertrekken, doet B&W: “de toezegging om nader te onderzoeken of het publieksrechtelijk stellen van gedragseisen aan verhuurders naar voorbeeld van Rotterdam ook in Amsterdam kan worden toegepast.”
Dit kan betekenen dat indien eigenaren (of hun gemachtigden?) zich niet aan gewone omgangsvormen en de gemeentelijke regelgeving houden ze worden uitgesloten van het splitsen van hun panden. Te denken valt dan bijvoorbeeld aan de eigenaren die betrokken waren bij de asbestaffaire zoals Diacra Vastgoed.

Het splitsingsbeleid per 1 september verandert op enkele kleine puntjes t.o.v. het eerdere beleid. In de gemeenteraad van 13 juni staat dit nieuwe beleid (pdf) geagendeerd. Bij dit agendapunt ook een interessant stuk (pdf) over de inspraak: de Makelaarsvereniging, Vastgoedbelang, Winnen en Co en natuurlijk weer de asbestboys die hun zienswijzen hebben gegeven, ze komen allemaaal langs: hier het rijtje:

Partijen/ personen die inspraakreactie hebben gegeven:
Makelaars/ beheerders: – Makelaarsvereniging Amsterdam – J.L. Broeren, makelaar o.g.
Verhuurders/ eigenaren van vastgoed en beleggers in vastgoed: – Vastgoed Belang – Winnen & Co – LFB Vastgoed Ontwikkeling BV – TDM Investments B.V. – TDM Holding B.V. – Asfour Vastgoed B.V. – Stichting Diacra Monumenten – Diacra Vastgoed B.V. – Diacra holdings B.V. – Arend Blok vastgoed/ advies B.V. – Dhr. H.P. van der Mey
Stadsdelen: – Stadsdeel Bos en Lommer – Stadsdeel Oost/Watergraafsmeer – Stadsdeel Westerpark

Ja, TDM Investments B.V., TDM Holding B.V., Stichting Diacra Monumenten, Diacra Vastgoed B.V. en Diacra holdings B.V. zijn allemaal van Erik van Toorenburg, hoofdverdachte in de asbestzaak. Asfour Vastgoed en Arend Blok Vastgoed zijn natuurlijk van de andere verdachte, Arend Blok.

Naast deze 19.000 particuliere huurwoningen die worden gesplitst en (op termijn) verkocht hebben de corporaties ook nog eens een maximale voorraad van 28.575 die ze mogen splitsen en verkopen.

Eerder berichtten we over de merkwaardige verwikkelingen rond het netwerk (zie plaatje!) van Joe McCarthy, zijn boekhouder Jan van den Elshout, hun maatjes Robert Leon Segaar en Pepijn Koch, en hun transacties, ondermeer rond een kraakpand aan de Pretoriusstraat 28. McCarthy en Elshout worden inmiddels voor fraude vervolgd maar zowel Koch als Segaar komen aan de rand van dit gebeuren ter sprake. Zo langzamerhand brokkelt het verhaal van Segaar en Koch als keurige zakenmannen die nergens van afweten verder af. Tijdens een zitting van de bezwaarschriftencommissie in maart 2007, heeft Segaar dan ook toegegeven dat hijzelf en Koch al jaren met McCarthy en van den Elshout zakelijke relaties hebben onderhouden. Stadsdeel Oost-Watergraafsmeer gelastte een verder onderzoek door het landelijke bureau BIBOB. Langzamerhand worden ook andere verhalen bekend: ook in Haarlem is met overgewaardeerd vastgoed gesjouwd en hebben banken en privepersonen tonnen verlies geleden.

Pretoriusstraat 28, bouwvergunningen, BIBOB en stromannen

Reeds in januari 2006 werd een eerder verleende bouwvergunning van de voormalige eigenaar Cyrus “Joe” McCarthy weer ingetrokken op basis van de wet BIBOB. Uiteindelijk moest het pand executoriaal geveild worden. Op 17 januari 2006 deed een, tot dan toe onbekende club “beleggers”, een bod op het pand aan de Pretoriusstraat. De “beleggers” met als princeps Robert Leon Segaar, wilden vervolgens ook de bouwvergunning graag overnemen. Ze maakten, samen met ex eigenaar McCarthy bezwaar tegen de intrekking en beweerden op de zitting van de bezwaarschrijftencommissie op 11 april 2006 dat er he-le-maal niets aan de hand is met hun integriteit en dat ze McCarthy en Elshout nauwelijks kenden. Het feit dat McCarthy, in overleeg met in ieder geval Koch, bezwaar heeft gemaakt en dat door de bewoners van de Pretoriusstraat 28 een reeks zakelijke verbanden tussen de nieuwe en de oude eigenaren konden worden aangetoond deed de commissie het bezwaar uiteindelijk afwijzen.

In april 2006 hebben de nieuwe eigenaren dezelfde bouwplannen opnieuw ingediend. Vervolgens publiceerde het SPOK het rapport ‘Waar stro is’ waarin de zakelijke verbanden tussen McCarthy en Elshout enerzijds en Koch en Segaar anderzijds in kaart worden gebracht. Tot verbazing van de lokale politiek werd de bouwaanvraag opnieuw vergund. De kleine politieke rel die daarop volgde, zorgde ervoor, dat alsnog een onderzoek volgens de wet BIBOB werd ingesteld. De vergunning is echter tot op heden in stand gehouden, alle politieke en procedurele bezwaren ten spijt.

hypotheekfraudeurs voor de strafrechter

In januari 2007 werd bekend dat McCarthy, van den Elshout en 15 anderen vervolgd worden voor hypotheekfraude. Het gaat er met name om hoe, met stromanconstructies en valse taxaties, zwaar overtrokken waardestijgingen voor een reeks panden zijn bewerkstelligd en bij diverse banken hypotheken ervoor zijn losgepeuterd. Uiteindelijk stortten deze constructies in elkaar en leden de banken en anderen tonnen verlies. Ook blijkt dat Pretoriusstraat 28 onderwerp van zo’n fraudeconstructie was en dat Koch, van den Elshout en McCarthy al meer dan 10 jaar hebben samengewerkt.

Ondermeer blijkt het bij deze samenwerking om een uiterst dubieuze schadeclaim tegen de staat te gaan. In 1996 deed het IRT een inval op de begane grond van het pand aan de Pretoriusstraat 28, waar McCarthy een sigarenwinkel had gevestigd. Toen al waren er vermoedens dat het bij deze operatie om een schijnactiviteit ging die geldwasserij en mensenhandel moest verdoezelen. McCarthy had toen een amoureuse relatie met de dochter van pornobaas Charles Geerts die er op zijn beurt weer van verdacht wordt crimineel geld wit te wassen. Het onderzoek tegen Geerts, McCarthy en consorten strandde echter in het bredere kader van de IRT affaire. Dit werd door McCarthy als gelegenheid aangegrepen om een schadeclaim bij de staat neer te leggen. Omdat de legale omzet van McCarthys Grandma bv natuurlijk erg tegenviel moesten de balansen van de voorafgaande jaren even opgeblazen. Daarbij blijken Elshout als boekhouder en Koch als fiscalist een rol in te hebben gehad. McCarthy wist toen zelfs nog de pers voor zijn karretje te spannen. In de krantenartikelen van toen ontbreken echter alle verwijzingen naar zijn relatie met Geerts.

Dit samenwerkingsverband is trouwens door de advocaat van Koch en Segaar in het bezwaar tegen de BIBOB intrekking in 2006 al eens aangehaald. Ook Segaar komt vermoedelijk aan de rand van het gebeuren voor via zijn FDC franchise. Zo blijkt dat aan Heather Allen, medeverdachte en vriendin van McCarthy, in het kader van een ABC constructie, een (prive)lening is verstrekt door FDC. Dit is vergelijkbaar met de constructie rond een pand aan de Koude Horn in Haarlem (zie hieronder). Uiteindelijk zijn Koch en Segaar door McCarthys advocaat als getuigen a decharge opgeroepen.

duidelijkheden en twijfels

Segaar en zijn zakenpartners krijgen het zo langzamerhand dus toch wel een beetje benauwd. Op een bezwaarzitting over de laatse vergunning, op 6 maart 2007, moesten Segaar c.s. namelijk toch toegeven, dat het wat ingewikkelder lag dan ze op 11 april 2006 beweerden. Segaar c.s. bekenden dat hun zakenpartner Pepijn Koch zelfs een nauwe zakelijke relatie was van Van den Elshout. Koch had zelf enige tijd bij Van den Elshout kantoor gehouden. Hij was zich aan het inwerken om Van den Elshouts bedrijf Progenius over te nemen, maar zag daar later vanaf. Ten overvloede blijkt de bouwkundige, die alle tekeningen voor de onderhavige bouwvergunning heeft gemaakt, in het netwerk nog een andere rol te spelen. Het gaat met name om ‘architect’ R.E. wiens tekenbureau in handen blijkt te zijn van Arjan de Hoogd medeverdachte in de strafzaak tegen McCarthy en Van den Elshout. Tijdens de hoorzitting werd duidelijk dat Segaar c.s. nog steeds met deze E. samenwerken, tenminste wat de Pretoriusstraat 28 betreft.

Koch zelf was niet meer aanwezig op deze bezwaarzitting. Men begreep kennelijk dat men via Koch toch te makkelijk met McCarthy in verband kon worden gebracht. Segaar c.s. stelden dan ook, zogenaamd om alle twijfel weg te nemen, dat Koch niet langer betrokken was bij Pretoriusstraat 28. Dat dit zowel misleidend is als zwaar klungelig overkomt blijkt uit andere informatie. Koch is immers, samen met Segaar, van de Laar en Klomp, nog steeds eigenaar van een pand aan de Riviervismarkt in Haarlem. Dat pand is, net als de Pretoriusstraat, onderwerp van ten minste een poging tot hypotheekfraude geweest, zoals duidelijk werd bij een zitting van de strafzaak tegen McCarthy en van den Elshout. Bovendien hebben Segaar (via zijn NOEL Beheer bv) en Koch ( via Koch Holding) in novemver 2006 samen het vastgoedbedrijfje PPG Real Estate opgericht. Opmerkelijk is dat Koch al snel weer verdwijnt als directeur, en dat met terugwerkende kracht…

Haarlemse zwendelaars

Er werd trouwens niet alleen in Amsterdam met vastgoed en de bijbehorende (theoretische) waarde gegoocheld. Ook in Haarlem blijkt van den Elshout bij een reeks dubieuse transacties de touwtjes in handen te hebben gehad. Anders dan in de hoofdstad werd daar niet met bewuste stromannen gewerkt. Van den Elshout wist een aantal van de klanten van zijn administratiekantoor Progenius te misbruiken, om juist weer hypotheekcontructies op te zetten die uiteindelijk zowel tot het tragische faillissement van zijn klanten als forse verliezen voor de banken hebben geleid. De transacties rond het pand Riviervismart 17-19/Klokhuisplein 6-8 hebben niet alleen tot het zakelijke en persoonlijke faillissement van diens voormalige eigenaar geleid, maar hebben ook nog diens panden en zaak in de handen van Van den Elshout, Segaar, Koch, Van de Laar en Klomp terechtgebracht. De Riviervismarkt wordt dan ook in de fraudezaak tegen Elshout en McCarthy expliciet genoemd: het blijkt zelfs, dat McCarthys bedrijf Nedzorg BV, kort na de overname van het pand nog werkzaamheden heeft uitgevoerd. McCarthy zelf zou zijn betrokkenheid bij genoemde adres in de strafzaak bekend hebben.

Ook bij de door Van den Elshout geregisseerde ‘uitbreiding’ van het bedrijfje Total Sound Nederland, moest een bedrijfsruimte aan de Koude Horn 82 in Haarlem aangekocht worden. Omdat de financiering bij een bank in eerste instantie niet wilde lukken, riep Van den Elshout de hulp van Segaar in, die ondermeer via zijn bedrijf EHC, in eerste instantie de aankoop met 115.000 euro financierde. Toen door bemiddeling van Segaar als bestuurder van EHC/FDC Rijswijk uiteindelijk toch een hypotheek regeld werd, die maar liefst voor een verdubbeling in waarde tot 300.000 euro zorgde, was Van den Elshout er niet vies van om een substantieel deel van de ‘overwaarde’ in eigen zak te steken. Ook Pepijn Kochs NBC van Roemburg en Partners blijken een vinger in de pap gehad te hebben. EHC en Segaar werden uiteraard schadeloos gesteld voor wat de eerdere lening betreft. Totaal Sound Nederland bleef achter met een hoop schulden bij ondermeer de belastingdienst en ging daardoor uiteindelijk failliet. De belastingschulden blijven diens eigenaar tot heden achtervolgen en hypotheekbank ING moest bij verkoop van het pand een verlies van liefst 150.000 euro plus rente voor lief nemen.

Gisteren meldde verschillende media dat de Werkgroep Betaalbaar Wonen uit Amsterdam een verfactie heeft gehouden bij makelaarskantoor Makelaar.com vanwege de verkoop van appartementen in de Bakkerpanden in Oud-Zuid. De werkgroep vindt het niet te verkroppen dat de sociale huurwoningen nu alsnog worden verkocht, niet meer door projectontwikkelaar Bakker maar door de o, zo keurige corporatie de AWV. Makelaar.com verkoopt de woningen in opdracht van de AWV voor prijzen varierend van 2,3 ton tot 6,9 ton! Waar een woningbouwvereniging al niet goed voor is!

Volgens het persbericht van de werkgroep wordt een onmiddelijke terugtrekking geeist van de makelaar uit dit project. Maar wie zit er eigenlijk achter het anonieme Makelaar.com?

Het blijkt een bekende te zijn uit de dorpspolitiek van Oud-Zuid; de eigenaar van dit makelaarskantoor is de fractievoorzitter van de VVD Oud-Zuid, de heer Wouter Slettenhaar.

Woutertje, ook directeur van Slettenhaar NVM Makelaars Amstelveen-Amsterdam B.V mag zich in de commissie Verkeer af en toe uitlaten over wat parkeerprobleempjes in de buurt. Zijn broer Paul Slettenhaar zit ook in de raad en doet de commissie wonen, juist daar waar de besluitvorming over de Bakkerpanden vorm heeft gekregen. Van je familie moet je het hebben.
Het hoofdbedrijf van Wouter, Slettenhaar Makelaars BV, valt onder een engelse ltd, de Richland Europe Ltd. Kan Wouter even uitleggen waarom dit zo schimmig moet?

Onderstaande tekst is overgenomen van Indymedia

Het in de zomer van 2004 gekraakte pand aan het Steve Bikoplein nr 19 heeft na jarenlange desinteresse en nalatigheid van de eigenaar te maken met een nieuwe eigenaar/vastgoedboef. Zeg maar gerust een heel netwerk aan vastgoed misdadigers en die laten er geen gras over groeien: de krakers moeten weg, en snel een beetje!

Kraak Bikoplein 19
In de zomer van 2004 werd aan het Steve Bikoplein achtereenvolgens de begane grond en de etages 19-2, -3, en –4 na jaren van leegstand en verval, gekraakt. De begane grond werd aangetroffen zonder vloer en in de bovengelegen etages wijzen het ontbreken van basisvoorzieningen als een douche of badgelegenheid uit dat de laatste bewoners er onder primitieve omstandigheden vertoeft moeten hebben.

Verval
Het pand kwam in 2000 In handen van de heer Testa, pensioenerende makelaar en broer van Anton Testa bekend als voormalig directeur van het GVB. De jaren hierna kenmerken zich door totaal gebrek aan onderhoud aan het pand; de gemeente sommeert de heer Testa uiteindelijk in 2004 iets te doen aan de 52 punten van achterstallig onderhoud. Op dat moment is het verval dusdanig dat de huurster uit veiligheidsoverwegingen de toegang tot haar balkon ontzegt wordt op gevaar van instorting. Alleen na herhaalde smeekbeden van de huurster, lobby door de kraakgroep en onder grote druk van de Dienst Wonen worden de balkons gerenoveerd. Herhaalde pogingen van de Dienst Wonen om de heer Testa zover te krijgen dat ook de andere punten van achterstallig onderhoud aangepakt worden (de gevel is inmiddels bijna los komen te staan van de rest van het karkas) lopen op niets uit.

De bewoners
De nieuwe bewoners van het pand sparen in de tussentijd kosten nog moeite om het pand weer in leefbare toestand te krijgen. De vloer op de begane grond wordt opnieuw gebouwd, een toilet geplaatst en de gebroken ruiten vervangen. De etages erboven worden voorzien van electriciteitsnetwerk, water, verwarming, plafonds en doucheruimte.
Daarnaast zetten de bewoners zich actief in bij buurtinitiatieven. Er wordt een filmavond voor alle buurtbewoners georganiseerd op het plein en er wordt geholpen bij het opzetten van verscheidene buurtinitiatieven zoals een Weggeefwinkel en een Buurt Eetcafe.
Al die tijd is er geen eigenaar die zich interesseert voor het behoud en leefbaar maken van het pand aan het Steve Bikoplein.

Speculanten arriveren op het Steve Bikoplein
In maart 2007, krijgen de bewoners bezoek van ene Mike Visser die beweert de contactpersoon van huiseigenaar Testa te zijn. Deze meneer doet zich in eerste instantie voor als een vriend van een van de bewoners om op die manier binnen een kijkje te kunnen nemen. De bewoner en aanwezige krakers uit de buurt zijn uiteraard wantrouwend genoeg hem niet al te hartelijk te verwelkomen. Desalniettemin doet hij zijn best zo flexibel en begripvol mogelijk over te komen. Hij heeft ‘natuurlijk’ zelf vroeger ook gekraakt en begrijpt de situatie. Een vaag gesprek lijkt uit te wijzen dat het probleem wellicht kan worden opgelost met een financiele deal en hij heeft anders ook nog wel een map liggen met alle positieve reacties van alle huurders die hij ooit heeft ‘ondergebracht’. De krakers zijn echter niet onder de indruk van zijn vage beweringen. Integendeel.

Asbest
Een aantal weken later, komen de bewoners erachter dat een zekere Nawar Hussein inmiddels het recht heeft verkregeen het huis te kopen en verkopen. Deze Mr. Hussein is een berucht persoon in de Amsterdamse vastgoedwereld. Kort hierna verschijnt er een artikel in het parool over de betrokkenheid van het bedrijf Utopit bij de schandalen rondom het verwijderen van asbest gedurende de renovatie van de Da Costastraat 43. De arbeidskrachten die hiervoor werden ingehuurd zouden niet of nauwelijks beschermd zijn geweest tegen de schadelijke effecten van asbest. Bovendien is de verwijderde asbest niet in de daarvoor aangewezen veilige containers geplaatst maar gewoon in de buitenlucht waardoor buren en andere omwonenden eveneens risico op gezondheidsproblemen hebben opgelopen. Het bedrijf Utopit wordt gerund door Nawar Hussein en voorgenoemde Mike Visser.

Huurders pesten
Naast het negeren van de veiligheid en gezonheidsrisico’s van eigen werknemers en bewoners van de Da Costastraat doet Nawar Hussein zijn beruchte naam eer aan door de bewoners op kerstavond mede te delen dat ze moeten vertrekken. Hij oefent druk uit op de huurders onder andere door ze uit tekopen en/of andere woonruimte te bieden. Deze beloften zijn echter nooit waar gemaakt. De huurders die vol hielden en zijn gebleven, leven nu ruim 3 jaar in een bouwput waar geen einde aan lijkt te komen. Hussein bevestigt hiermee nogmaals zijn onbetrouwbare imago. Hussein’s uiteindelijke plan met de Da Costatraat is om de sociale huur appartementen op te knappen en als dure juppenwoningen te verkopen.

Wanhopige studenten
Naadloos aansluitend op bovenstaande gebeurtenissen en als klap op de vuurpijl runt Nawar Hussein ook nog een handel in studentenkamers: Direct Housing B.V. Het bedrijf schittert bovenaan de zwarte lijst van de studenten huisvesting website. Uit de meeste ervaringen van studenten komt het volgende naar voren: een student, wanhopig opzoek naar een kamer, vindt Direct Housing. Ze bieden een dubieus tijdelijk contract en het blijft in het midden of de studenten de kamer illegaal of legaal huren. De studenten moeten in ieder geval hun huur maandelijks cash betalen op het Direct Housing kantoor op de middenweg. Hierdoor kunnen de studenten niet bewijzen dat ze van Direct Housing huren waardoor Direct Housing ongestoord studenten uit hun huis kan zetten wanneer ze maar willen. De verhalen van studenten die van Direct Housing huren en hebben gehuurd lopen over van intimidatie, misbruik, en gebrek aan onderhoud van de woningen. De studenten vormen helaas een makkelijke prooi voor Hussein omdat dit juist de mensen zijn die dankzij de inmiddels onbetaalbare woningmarkt in Amsterdam wanhopig opzoek zijn naar woonruimte.

Wie is Nawar Hussein?
Gebaseerd op alle voorgaande informatie is Nawar Hussein zonder twijfel een obscuur figuur dat er van geniet veel (zwart) geld te verdienen aan met name mensen die zich in een minder ‘ machtige’ situatie bevinden dan hij.

Wie o wie is dan deze Nawar Hussein? Hij gaat zo nu en dan schuil onder de naam Noah Laith en komt oorspronkelijk uit Bagdad, Irak. Hij heeft zijn Master of Science in ‘Algorithmical Computer Science’ behaald aan de UvA en is houdt zich bezig met verschillende vastgoed en software bedrijven zoals: Perfect Housing, Derubi, Manner Vastgoed en niet te vergeten de reeds besproken Utopit en Direct Housing.
Hussein heeft finaciele belangen in het Midden-Oosten. Zo biedt Utopit zich aan als een ingang voor investeerders die vanuit het Midden-Oosten willen investeren in de Europese Vastgoedmarkt. Bovendien is er nog een ander bedrijf van Hussein, Lightsource, dat zich specialiseert in het creeren van software voor de woningmarkt in de Arabische wereld. Uit grondig onderzoek naar de financiele stand van zaken van de verschillende bedrijven van Nawar Hussein blijkt dat zijn financiele situatie onstabiel is. Aannemelijk als we kijken naar de schofterige manier waarop hij studenten en andere huurders geld afhandig probeert te maken.

Wordt vervolgd…
Ongeveer twee weken nadat Hussein het recht op het pand aan het Steve Bikoplein nr. 19 overnam van Testa, verkoopt hij het door aan Sterk Trading. Officieel neemt Hussein het pand over van Testa voor 493.000 euro’s. Twee weken later verkoopt hij het door aan Sterk Trading voor 650.000 euro’s!

Al eerder berichtten wij op deze site over de voorgenomen verkoop van ‘de bakkerpanden’ door de AWV. De verkoop plannen van de AWV zouden nauwelijks verschillen van de verkoop plannen die speculant G.W. Bakker met de panden had. Van de 64 sociale huurwoningen zullen slechts een paar procentjes overblijven de rest gaat in de dure verkoop.

Eind maart van dit jaar zijn de gekraakte etages in de bakkerpanden aan het Henrick de Keijserplein in de Amsterdamse Pijp door de politie ontruimd.

Inmiddels worden op de site van Makelaar.com Amsterdam BV , de verkopende makelaar voor de AWV, de woningen aangeboden. De voormalige sociale huurwoningen, grotendeels samengevoegd, te koop voor prijzen van € 222.500,– tot € 690.000,–. Prijzen waar speculant Bakker zijn vingers bij zou aflikken.

Blijkbaar is het geen probleem dat de AWV de schade van een speculant, tientallen leeg gepeste woningen, niet hersteld, maar doodleuk profiteert van de mogelijkheden die dat bied voor zeer dure verkoop.

“Het worden woningen voor starters en middeninkomens. Die zijn er nu te weinig en deze segmenten van de markt willen we ook bedienen.” vertelt Hester van Buren, directrice woondiensten van de AWV in het Parool eind maart van dit jaar. Welke starters een villa van een kleine 7 ton kunnen kopen vertelt de directrice er niet bij.

Omdat de verkopende speculanten, RVG Woningen en G.W. Bakker er met de dikke winsten vandoor zijn gegaan zit woningbouw corporatie AWV met de gebakken peren. Zij moet om geen verlies op het project te draaien, een verdomd klein percentage sociale huurwoningen overlaten en de andere woningen voor fenomenale prijzen te koop aan bieden.
Waarom de AWV aan dit project begonnen is, is dan ook vreemd. Aangezien de eerste de beste makelaar of projectontwikkelaar dit zelfde project had kunnen ontwikkelen. De rol voor een corporatie is ver te zoeken.

Zo is dus een lelijk kindje geboren in de Amsterdamse Pijp; Speculanten kunnen naar vrije keus panden en blokken opkopen. Vervolgens laten ze deze woningen verkrotten en zetten de bewoners met succes hier en daar wat onder druk om te vertrekken. Aangezien particulieren geen splitsingsvergunning meer krijgen van stadsdeel Oud-Zuid verpasten zij de inmiddels grotendeels leeggekomen panden of blokken met een grote winst aan een corporatie die met een ‘netjes en sociaal’ gezicht de vergunningen aanvraagt en het project verder ontwikkeld. De keten van speculatie wordt dus verlengd met de rol van woningcorporaties.

Stadsdeel Oud-Zuid werkt geraffineerd mee met deze praktijken. Doormiddel van de eerder voor Bakker ingetrokken vergunningen voor splitsen en samenvoegen binnen een nauwelijks verschillend project met royaal gebaar wel te verlenen aan de AWV.

Het vraagt allemaal weinig verbeelding van een gemiddelde Amsterdammer… Als je bedenkt dat de wachttijd voor een huurwoning in de Pijp is opgelopen tot meer dan 12 jaar. In tegenstelling tot iemand die een dik pak geld op tafel kan leggen die diezelfde dag in een willekeurige straat van de Pijp een luxe koopappartement kan uitzoeken.
Terwijl de speculanten er met de winst vandoor gaan wordt door de rol van corporatie AWV en het stadsdeel een buurt zoals de Pijp alleen nog maar toegankelijk voor yuppen en rijken.

Inmiddels heeft de politie in de Pijp een mobiel steunpunt voor de bakkerblokken geplaatst om de opendagen van de luxe koopappartementen die vanaf 10 mei van start zijn gegaan ordelijk te laten verlopen.